Al is dit gezelschap met deze “Tolonso” al aan zijn derde plaat toe, we kunnen er niet omheen dat ze in onze contreien tot nu toe een beetje onder de radar gebleven zijn. Ik heb niet meteen een idee hoe dat komt, promotie of distributie een beetje veronachtzaamd? Of gewoon geen interesse van de kant van de media? Werkelijk geen idee, maar als het aan mij ligt, komt daar vanaf nu verandering in….
Kanazoé is eigenlijk de roepnaam van balafonvirtuoos Seydou Diabaté, geboren in Burkina Faso in een griotfamilie en, zoals dat in die middens gaat, al vanaf heel jonge leeftijd ondergedompeld in de muziek. Dat maakt dat Kanazoé vandaag vier verschillende soorten balafon bespeelt, zowel pentatonisch als diatonisch, en dat hij daar, voor de volledigheid, ook nog de kamelen ngoni bijdoet. Dat laatste, beste lezer, is een pentatonische harp, maar dat wist u ongetwijfeld wel.

Seydou zingt in zijn moedertaal, het dioula, over De Liefde, De Familie en “De Muziek. Allemaal met hoofdletters, jawel, omdat hij vaststelt dat die dingen zijn leven en dat van velen uit zijn omgeving beheersen. Opererend vanuit Toulouse bij onze zuiderburen, zijn nieuwe thuishaven, stelde Seybou een groep samen, deels Fransen, deels Burkinezen, die zijn muzikale visie delen en die zijn songs weten mee te creëren. Veel bekende namen zitten daar niet tussen, wat nochtans niet belet dat er bij momenten op ontiegelijk hoog niveau gemusiceerd wordt en al kennen we de naam van bassist Elvin Bironien natuurlijk wel, van zijn heerlijke “A quest”-plaat en zagen we drummer Laurent Planells ooit zelfs live aan het werk met Richard Galliano.

Aan de “gastenkant” vinden we wel twee bekenden terug: de nog altijd flink onderschatte Dobet Gnahoré zingt duet op “Djoroko” en toetsenman Jean-Philippe Rykiel -een mens met een curriculum van Steve Hillage tot Leonard Cohen, van Jon Hassel tot Youssou N’Dour, Papa Wemba en Salif Keita- speelt mee op “Bembaliya”, “Tounga” en “Kounadia”, niet toevallig drie van de beste nummers van de plaat, al was het maar omdat in die nummers de logischerwijze overwegend West-Afrikaanse toon van de plaat enigszins doorbroken wordt en de plaat net daardoor aan diepte wint.

Het feestje dat de vaste bende aanricht, is er eentje waarop de uitbundigheid van de muziek, flink contrasteren met de ernst van de bezongen thema’s: Kanazoé is niet vergeten waar hij vandaan komt, hij heeft nog altijd heimwee naar zijn mooie maar arme en verdeelde land en hij wijst zijn (achtergebleven) landgenoten erop, dat je lot niet zal verbeteren, als je niet zelf de handen uit de mouwen steekt. Een oproep tot empowerment, als het ware, die heel mooi kleur gegeven wordt door het werkelijk fenomenale balafonspel van Seydou Diabaté. Die naam mag u voor mijn part vergeten, maar die van zijn band, slaat u die vooral erg goed in uw geheugen op. U kan de opgelopen achterstand nog inhalen en dat mag ik u graag aanraden, want, met als voorganger “Miriya” is deze CD een bull’s eye-plaat, die o begrijpelijke redenen al twee maanden in de Europese wereldmuziek charts kampeert.

(Dani Heyvaert)